SSiyasi hayatı boyunca hep uzlaşmaya çalıştı. Ama en azından iletmek için. Örneğin Soğuk Savaş’ın son yıllarında Batı ile Doğu arasında. Veya RAF mahkumları ve devlet arasında. Ya da Yeşiller’in Fundi ve Realo kanatları arasındaki ilk yıllarında. Ama şimdi 79 yaşında bir açıdan barışmadan öldü. Yıllarca partisi Yeşiller ile alenen tartıştı. Kendisi köktenci olmamakla birlikte, partiyi hiperpragmatik gerçekçilikle suçladı. Parti, kuruluş ilkelerine ihanet etmişti.
Siyasi kariyerinin başından beri, Yeşiller’in onun için varoluşsal bir proje olacağı açıktı. Diğerleri arasında parti yok, ama neredeyse dünyevi bir eskatolojik proje gibi bir şey: atom kıyametini önlemek, gezegeni kurtarmakla ilgiliydi. Ve dünyevi bir barış alayı. Bunda misyoner bir şey vardı. Yeşiller’in kurucu ikonu Petra Kelly’den farklı da olsa. Onlardan farklı olarak, Antje Vollmer kesinlikle keskin bir güç ve güç politikası anlayışına sahipti ve entrikalar da onun repertuarının bir parçasıydı.
Realos “Antje bowlingi!”
Onları zaman zaman bu kadar popüler olmayan şey, kesinlikle bu kefaret duygusu ve politik göğüs göğüse dövüşteki taktik beceri karışımıydı. Realos, erken dönemlerde Petra Kelly ve onun hareket zaaflarıyla gizlice dalga geçerken, Antje Vollmer’dan açıkça nefret ediyorlardı. 1980’lerin sonlarında Yeşiller’in parti başkanlığına aday olmak istediğinde, Realolar onun zaferini engellemek için her şeyi -başarılı bir şekilde- yaptı. Küçük ama önemli bir Realo çevresi tarafından atılan slogan şuydu: “Antje bowling!”
Henüz Yeşiller üyesi olmasa da Antje Vollmer, partinin ilk parlamento grubunun bir üyesiydi. “Parti karşıtı parti” fikri konusunda diğerlerinden daha ciddiydi. Yeşiller artık bir parti değil, bambaşka bir parti olmalıdır. Gücü en iyi ihtimalle gücü evcilleştirmek, kontrol altına almak ve hatta ortadan kaldırmak için kullanan bir parti.
1984’te o dönemde Federal Meclis’te Yeşiller’in meclis grup lideri. Ön merkez Antje Vollmer
Kaynak: resim ittifakı/dpa
1980’lerde çok güçlü olan barış hareketi, Berlin’de Düğün’de birkaç yıl papaz olarak çalışan eğitimli Protestan ilahiyatçı için merkezi bir öneme sahipti. Vollmer, Sovyetler Birliği’ni hala bir barış gücü olarak gören geleneksel sol kanadına ait değildi. Her iki bloğa da eşit mesafede durdu. Ve müzakereler yoluyla karşılıklı anlaşma yoluyla her iki tarafı da silahsızlandırmaya teşvik etmenin mümkün olacağına tüm ciddiyetle inanıyordu.
Bu nedenle, Duvar yıkılmadan önce, daha sonra asla bırakmayacağı bir soru onun için hiçbir rol oynamadı: Alman sorunu. Bu, 1989’dan önce onlar için var olmadığı ilan edildi. Doğu Almanya’nın dağıldığı aylarda Antje Vollmer’i deneyimleyen herkes, bu olayın onu varoluşsal olarak ne kadar sarstığını, sinirlendirdiğini ve aynı zamanda ona ilham verdiğini hissedebilirdi. Önde gelen Realos, kayıtsızca önceki Alman-politik cehaletlerini halının altına süpürüp bir gecede birleşme realistleri olurken, Antje Vollmer önceki koordinatlarının mahvolduğunu kabul etti.
Zaten derinliğe yatkın olan onun için Almanya büyük bir konu haline geldi. Böylece, Üçüncü Reich’taki Alman direnişiyle yoğun bir şekilde başa çıkmaya ve Kreisau’daki Alman-Polonya buluşma yerine – Helmut James Graf von Moltke ve Freya von Moltke’nin etrafındaki “Kreisau Çemberi”nin buluştuğu yer – dahil olmaya bu şekilde geldi. Hitler sonrası bir Almanya hakkında tavsiyelerde bulunmak.
Dünyevi Teoloji
Antje Vollmer, 1989 yılını harika bir an olarak gördü: kan dökülmeden bir devrim. Ve – Berlin’den Moskova’ya – neredeyse gönüllü olarak geri çekilen ve pes eden komünist rejimler. Artık her şey mümkün olabilirdi. Adına layık bir Avrupa barış düzeni. Tüm nükleer silahların yasaklanması ve sürekli bir barış rejimi. Yanlış bir şekilde Gorbaçov’u bir barış kahramanı olarak gördü ve onun daha iyi bir sosyalist Sovyetler Birliği istediğini kabul edemedi.
Tıpkı siyasi düşüncesiyle eski Avrupa’ya yoğunlaştığı gibi, Avrupa’da yüzyıllardır süren şiddetin artık nihayet sona erebileceği umudunu ciddi bir şekilde besliyordu. İşin içinde bir parça dünyevi teoloji olmalı. Ne de olsa, 20. yüzyılın Avrupa uygarlığında meydana gelen iki büyük kırılmadan (Nasyonal Sosyalist ve Komünist) sonra, bunların biçimlendirici gücünün birkaç on yıl içinde tükenebileceği gerçekten düşünülemezdi. Şiddet devam edecek ve buna karşı askeri direniş de dahil olmak üzere direniş de gerekli olmaya devam edecek.
Yeşiller Partisi bu içgörüyü, Ukrayna savaşının başlangıcında, reelpolitik koşuşturma prosedüründe içselleştirdi. Ancak Antje Vollmer, mahkumiyeti nedeniyle buna sonuna kadar direndi. Partisinden uzaklaşması da buradan geliyor. Bu, asi retorik kalıntılarını korurken zorunlu olarak mevcut siyasi sisteme hızlı bir şekilde adapte oldu.
![Yeşillerin hukuk uzmanı Otto Schily (solda), sözcüsü Antje Vollmer ve federal yönetici Eberhard Walde (sağda), 11 Mayıs 1984'te Bonn'da Yeşiller'in yeni posterlerini sunduğu bir basın toplantısında. Yeşiller grubu, parlamento görüşmeleri öncesinde koalisyonun parti bağışçıları için tartışmalı af planlarını gündeme getirmek için federal hükümete önemli bir soru sormak istiyor. Bu, Yeşiller'in hukuk uzmanı Otto Schily tarafından Bonn'da partinin yeni afişlerinin takdim edildiği bir basın toplantısında açıklandı. [dpabilderarchiv]](https://img.welt.de/img/debatte/kommentare/mobile244336641/5962503137-ci102l-w1024/Gruene-wollen-Grosse-Anfrage-zu-Amnestieplaenen.jpg)
Antje Vollmer 1984, Yeşiller’in o zamanki hukuk uzmanı Otto Schily’nin yanında (solda).
Kaynak: resim ittifakı / dpa
Öyle değil Antje Vollmer, uzun süre inatçı kaldı. Onlara göre güç kullanma tekeli = güç = tehlikeli ve barışa yabancı. Vollmer’ın rüyasında ilgi yoktu. RAF mahkumları için af için neredeyse misyoner (ve bazen başarılı) mücadelesinin devlete olan güvensizliğinden kaynaklandığı gibi. Temel olarak, devletin siyasi sistemin muhaliflerini cezalandırma hakkını reddetti. Aynı zamanda oldukça çarpık bir hümanizme bağlı kaldı.
Ancak Antje Vollmer’ı parti içinde de saygı duyulan yeşil bir insan yapan kesinlikle mutlaklığıydı. Bu arada kendi partilerinde de itibar gördüler. 1994’te Almanya Federal Meclisi’nde Yeşiller’in ilk başkan yardımcısı oldu ve 2005’te kırmızı-yeşil koalisyonunun sonuna kadar on bir yıl bu görevi sürdürdü. Ve bu görevinde adeta devlet yanlısı bir profil kazandı. Kusursuz tonlaması ile bir grandin haline geldi.
Daha sonra Antje Vollmer, partisinin gidişatı ve temelde tüm siyasi kümelenme ile giderek daha fazla tartışmaya girdi. Batı, Gorbaçov anını kaçırdı. Yeni bir barış düzeninin oluşmasına kararlılıkla yardımcı olmadılar. Rusya’nın Batı karşıtı tavrının yalnızca Batı’nın küstahlığına bir tepki olduğunu ve bu nedenle anlaşılabilir olduğunu ima etti.
ayrıca oku
Bu pozda sertleşti. Ve – Sahra Wagenknecht’in terlik pasifizmi tarzında olmasa da – Batı’nın Ukrayna’ya silah sevkiyatını reddetti. Bu pasifist katılık, işgal altındaki Ukrayna için empati pahasına geldi. Ölümünden birkaç hafta önce, neredeyse bir yaşam bilançosu haline gelen acı bir bilanço yayınladı: “Bir pasifistin mirası. Söylemem gereken başka bir şey var.” Olmalıydı – olmamalıydı.
Bu boyun eğmiş yazıda, büyük hayali paramparça olmadan önce, güçlü bir inançla da olsa çaresizce duruyor. Yeşiller, diye yazıyor, “bir zamanlar daha adil bir dünyanın gerçekten yeni düzeninin anahtarını elinde tutuyordu.” Partisinin silahlanma taahhüdüne şiddetle saldırıyor ve özellikle de “yeni NATO stratejisinin en tiz borusu” dediği dışişleri bakanına saldırıyor.
Antje Vollmer, 1989’un büyüsünü son derece ciddiye aldı. Sadece partisiyle hesaplaşması bu nedenle muhtemelen aşırı bir hayal kırıklığından kaynaklanmaktadır. Uzun yıllardır araları bozuk olan partinin dağılmaması için çok şey yaptığı unutulmamalıdır. Ve düşünceli olmasıyla, orta sınıf ve muhafazakar çevrelerde bile Yeşillerin saygısını kazandı. İstediğiniz gibi çarpıtabilirsiniz: Antje Vollmer enerjik, yumuşak dilli bir politikacıydı. Ve bu konuda benzersiz.
Siyasi kariyerinin başından beri, Yeşiller’in onun için varoluşsal bir proje olacağı açıktı. Diğerleri arasında parti yok, ama neredeyse dünyevi bir eskatolojik proje gibi bir şey: atom kıyametini önlemek, gezegeni kurtarmakla ilgiliydi. Ve dünyevi bir barış alayı. Bunda misyoner bir şey vardı. Yeşiller’in kurucu ikonu Petra Kelly’den farklı da olsa. Onlardan farklı olarak, Antje Vollmer kesinlikle keskin bir güç ve güç politikası anlayışına sahipti ve entrikalar da onun repertuarının bir parçasıydı.
Realos “Antje bowlingi!”
Onları zaman zaman bu kadar popüler olmayan şey, kesinlikle bu kefaret duygusu ve politik göğüs göğüse dövüşteki taktik beceri karışımıydı. Realos, erken dönemlerde Petra Kelly ve onun hareket zaaflarıyla gizlice dalga geçerken, Antje Vollmer’dan açıkça nefret ediyorlardı. 1980’lerin sonlarında Yeşiller’in parti başkanlığına aday olmak istediğinde, Realolar onun zaferini engellemek için her şeyi -başarılı bir şekilde- yaptı. Küçük ama önemli bir Realo çevresi tarafından atılan slogan şuydu: “Antje bowling!”
Henüz Yeşiller üyesi olmasa da Antje Vollmer, partinin ilk parlamento grubunun bir üyesiydi. “Parti karşıtı parti” fikri konusunda diğerlerinden daha ciddiydi. Yeşiller artık bir parti değil, bambaşka bir parti olmalıdır. Gücü en iyi ihtimalle gücü evcilleştirmek, kontrol altına almak ve hatta ortadan kaldırmak için kullanan bir parti.
1984’te o dönemde Federal Meclis’te Yeşiller’in meclis grup lideri. Ön merkez Antje Vollmer
Kaynak: resim ittifakı/dpa
1980’lerde çok güçlü olan barış hareketi, Berlin’de Düğün’de birkaç yıl papaz olarak çalışan eğitimli Protestan ilahiyatçı için merkezi bir öneme sahipti. Vollmer, Sovyetler Birliği’ni hala bir barış gücü olarak gören geleneksel sol kanadına ait değildi. Her iki bloğa da eşit mesafede durdu. Ve müzakereler yoluyla karşılıklı anlaşma yoluyla her iki tarafı da silahsızlandırmaya teşvik etmenin mümkün olacağına tüm ciddiyetle inanıyordu.
Bu nedenle, Duvar yıkılmadan önce, daha sonra asla bırakmayacağı bir soru onun için hiçbir rol oynamadı: Alman sorunu. Bu, 1989’dan önce onlar için var olmadığı ilan edildi. Doğu Almanya’nın dağıldığı aylarda Antje Vollmer’i deneyimleyen herkes, bu olayın onu varoluşsal olarak ne kadar sarstığını, sinirlendirdiğini ve aynı zamanda ona ilham verdiğini hissedebilirdi. Önde gelen Realos, kayıtsızca önceki Alman-politik cehaletlerini halının altına süpürüp bir gecede birleşme realistleri olurken, Antje Vollmer önceki koordinatlarının mahvolduğunu kabul etti.
Zaten derinliğe yatkın olan onun için Almanya büyük bir konu haline geldi. Böylece, Üçüncü Reich’taki Alman direnişiyle yoğun bir şekilde başa çıkmaya ve Kreisau’daki Alman-Polonya buluşma yerine – Helmut James Graf von Moltke ve Freya von Moltke’nin etrafındaki “Kreisau Çemberi”nin buluştuğu yer – dahil olmaya bu şekilde geldi. Hitler sonrası bir Almanya hakkında tavsiyelerde bulunmak.
Dünyevi Teoloji
Antje Vollmer, 1989 yılını harika bir an olarak gördü: kan dökülmeden bir devrim. Ve – Berlin’den Moskova’ya – neredeyse gönüllü olarak geri çekilen ve pes eden komünist rejimler. Artık her şey mümkün olabilirdi. Adına layık bir Avrupa barış düzeni. Tüm nükleer silahların yasaklanması ve sürekli bir barış rejimi. Yanlış bir şekilde Gorbaçov’u bir barış kahramanı olarak gördü ve onun daha iyi bir sosyalist Sovyetler Birliği istediğini kabul edemedi.
Tıpkı siyasi düşüncesiyle eski Avrupa’ya yoğunlaştığı gibi, Avrupa’da yüzyıllardır süren şiddetin artık nihayet sona erebileceği umudunu ciddi bir şekilde besliyordu. İşin içinde bir parça dünyevi teoloji olmalı. Ne de olsa, 20. yüzyılın Avrupa uygarlığında meydana gelen iki büyük kırılmadan (Nasyonal Sosyalist ve Komünist) sonra, bunların biçimlendirici gücünün birkaç on yıl içinde tükenebileceği gerçekten düşünülemezdi. Şiddet devam edecek ve buna karşı askeri direniş de dahil olmak üzere direniş de gerekli olmaya devam edecek.
Yeşiller Partisi bu içgörüyü, Ukrayna savaşının başlangıcında, reelpolitik koşuşturma prosedüründe içselleştirdi. Ancak Antje Vollmer, mahkumiyeti nedeniyle buna sonuna kadar direndi. Partisinden uzaklaşması da buradan geliyor. Bu, asi retorik kalıntılarını korurken zorunlu olarak mevcut siyasi sisteme hızlı bir şekilde adapte oldu.
Antje Vollmer 1984, Yeşiller’in o zamanki hukuk uzmanı Otto Schily’nin yanında (solda).
Kaynak: resim ittifakı / dpa
Öyle değil Antje Vollmer, uzun süre inatçı kaldı. Onlara göre güç kullanma tekeli = güç = tehlikeli ve barışa yabancı. Vollmer’ın rüyasında ilgi yoktu. RAF mahkumları için af için neredeyse misyoner (ve bazen başarılı) mücadelesinin devlete olan güvensizliğinden kaynaklandığı gibi. Temel olarak, devletin siyasi sistemin muhaliflerini cezalandırma hakkını reddetti. Aynı zamanda oldukça çarpık bir hümanizme bağlı kaldı.
Ancak Antje Vollmer’ı parti içinde de saygı duyulan yeşil bir insan yapan kesinlikle mutlaklığıydı. Bu arada kendi partilerinde de itibar gördüler. 1994’te Almanya Federal Meclisi’nde Yeşiller’in ilk başkan yardımcısı oldu ve 2005’te kırmızı-yeşil koalisyonunun sonuna kadar on bir yıl bu görevi sürdürdü. Ve bu görevinde adeta devlet yanlısı bir profil kazandı. Kusursuz tonlaması ile bir grandin haline geldi.
Daha sonra Antje Vollmer, partisinin gidişatı ve temelde tüm siyasi kümelenme ile giderek daha fazla tartışmaya girdi. Batı, Gorbaçov anını kaçırdı. Yeni bir barış düzeninin oluşmasına kararlılıkla yardımcı olmadılar. Rusya’nın Batı karşıtı tavrının yalnızca Batı’nın küstahlığına bir tepki olduğunu ve bu nedenle anlaşılabilir olduğunu ima etti.
ayrıca oku
Bu pozda sertleşti. Ve – Sahra Wagenknecht’in terlik pasifizmi tarzında olmasa da – Batı’nın Ukrayna’ya silah sevkiyatını reddetti. Bu pasifist katılık, işgal altındaki Ukrayna için empati pahasına geldi. Ölümünden birkaç hafta önce, neredeyse bir yaşam bilançosu haline gelen acı bir bilanço yayınladı: “Bir pasifistin mirası. Söylemem gereken başka bir şey var.” Olmalıydı – olmamalıydı.
Bu boyun eğmiş yazıda, büyük hayali paramparça olmadan önce, güçlü bir inançla da olsa çaresizce duruyor. Yeşiller, diye yazıyor, “bir zamanlar daha adil bir dünyanın gerçekten yeni düzeninin anahtarını elinde tutuyordu.” Partisinin silahlanma taahhüdüne şiddetle saldırıyor ve özellikle de “yeni NATO stratejisinin en tiz borusu” dediği dışişleri bakanına saldırıyor.
Antje Vollmer, 1989’un büyüsünü son derece ciddiye aldı. Sadece partisiyle hesaplaşması bu nedenle muhtemelen aşırı bir hayal kırıklığından kaynaklanmaktadır. Uzun yıllardır araları bozuk olan partinin dağılmaması için çok şey yaptığı unutulmamalıdır. Ve düşünceli olmasıyla, orta sınıf ve muhafazakar çevrelerde bile Yeşillerin saygısını kazandı. İstediğiniz gibi çarpıtabilirsiniz: Antje Vollmer enerjik, yumuşak dilli bir politikacıydı. Ve bu konuda benzersiz.