BM iklim konferansları küresel ısınmayı yavaşlatmak için her zaman aynı yöntemleri kullanıyor: Devletler CO₂ emisyonlarını azaltma konusunda kararlı olmalı ve eski sanayileşmiş ülkeler bunu yaparken dünyanın geri kalanına finansal olarak destek vermeli. İşe yaramadı. Ancak toplantılar devam ediyor. Neden?
BM iklim konferansları, katılan herkese, daha doğrusu yalnızca onlara fayda sağlayan, kendi kendini sürdüren bir sistem haline geldi. İklim değişikliği ve insanlığın refahı yalnızca ikincil bir rol oynuyor. Konferans katılımcıları gerçek hedeflerini gözden kaçırmışlardır.
BM iklim konferansları bir çarşıya dönüştü. İklim ekonomisti Ottmar Edenhofer 2010 yılında “İklim politikası aracılığıyla fiili olarak dünyanın zenginliğini yeniden dağıtıyoruz” dedi. “Uluslararası iklim politikasının çevre politikası olduğu yanılsamasından kendinizi kurtarmalısınız” dedi.
Dünyanın geri kalanı eski sanayileşmiş ülkelerden yılda bir trilyon ABD doları talep ediyor; ancak bu tür ödemelerin kullanımı çoğunlukla şeffaf değil; Para çikolata fabrikalarına, otellere ve kömürle çalışan enerji santrallerine gitti. Yolsuzluk endeksinde kötü performans sergileyen ülkeler, vergi mükelleflerinin parasıyla beslenen çevre dernekleri gibi yeterli “yardım parası” olmadığından şikayet ediyor.
Emisyonların gelişimi Hindistan veya Çin gibi gelişmekte olan ülkelerde belirlenecek. Ekonomistler uzun zamandır, düşük CO₂ teknolojilerinin fosil bazlı teknolojilerden daha çekici olması gerektiği konusunda uyarıyor, o zaman küresel enerji geçişi otomatik olarak gerçekleşecek. Sözde yardım parasını dağıtmak yerine, enerji araştırmalarına yapılacak yatırımlar, iklim araştırmalarının gösterdiği bazen kayda değer ısınma riskleriyle mücadelede etkili olacaktır.
Sübvansiyonlar gerçek çözümlerin önünde duruyor
Ayrıca, CO₂ emisyon hakları ticaretinin genişletilmesi, endüstrinin her zaman en ucuz olduğu yerde CO₂ tasarrufu yapması anlamına gelecek ve iklim dostu teknoloji arayışını ekonomik açıdan çekici hale getirecektir. Ancak etkili çözümler politikacıların, lobicilerin ve aktivistlerin iklim-endüstriyel kompleksini tehdit ediyor.
Onların refahı, iklim yardımının refahına ve rüzgar ve güneş enerjisi sübvansiyonlarına bağlıdır. Gerçek çözümlerin önünde duran da işte bu iklim bürokrasisidir.
WELT baş muhabiri Axel Bojanowski, 1997'den beri bir bilim gazetecisi olarak öncelikle iklim araştırmaları, yer bilimleri ve iklim politikası üzerine haber yapıyor. Yeni kitabında “İklim hakkında her zaman bilmek istediğiniz ama şu ana kadar sormaya korktuğunuz şey” jeolog, lobi çıkarları ile bilim arasındaki iklim değişikliğinden bahsediyor.
BM iklim konferansları, katılan herkese, daha doğrusu yalnızca onlara fayda sağlayan, kendi kendini sürdüren bir sistem haline geldi. İklim değişikliği ve insanlığın refahı yalnızca ikincil bir rol oynuyor. Konferans katılımcıları gerçek hedeflerini gözden kaçırmışlardır.
BM iklim konferansları bir çarşıya dönüştü. İklim ekonomisti Ottmar Edenhofer 2010 yılında “İklim politikası aracılığıyla fiili olarak dünyanın zenginliğini yeniden dağıtıyoruz” dedi. “Uluslararası iklim politikasının çevre politikası olduğu yanılsamasından kendinizi kurtarmalısınız” dedi.
Dünyanın geri kalanı eski sanayileşmiş ülkelerden yılda bir trilyon ABD doları talep ediyor; ancak bu tür ödemelerin kullanımı çoğunlukla şeffaf değil; Para çikolata fabrikalarına, otellere ve kömürle çalışan enerji santrallerine gitti. Yolsuzluk endeksinde kötü performans sergileyen ülkeler, vergi mükelleflerinin parasıyla beslenen çevre dernekleri gibi yeterli “yardım parası” olmadığından şikayet ediyor.
Emisyonların gelişimi Hindistan veya Çin gibi gelişmekte olan ülkelerde belirlenecek. Ekonomistler uzun zamandır, düşük CO₂ teknolojilerinin fosil bazlı teknolojilerden daha çekici olması gerektiği konusunda uyarıyor, o zaman küresel enerji geçişi otomatik olarak gerçekleşecek. Sözde yardım parasını dağıtmak yerine, enerji araştırmalarına yapılacak yatırımlar, iklim araştırmalarının gösterdiği bazen kayda değer ısınma riskleriyle mücadelede etkili olacaktır.
Sübvansiyonlar gerçek çözümlerin önünde duruyor
Ayrıca, CO₂ emisyon hakları ticaretinin genişletilmesi, endüstrinin her zaman en ucuz olduğu yerde CO₂ tasarrufu yapması anlamına gelecek ve iklim dostu teknoloji arayışını ekonomik açıdan çekici hale getirecektir. Ancak etkili çözümler politikacıların, lobicilerin ve aktivistlerin iklim-endüstriyel kompleksini tehdit ediyor.
Onların refahı, iklim yardımının refahına ve rüzgar ve güneş enerjisi sübvansiyonlarına bağlıdır. Gerçek çözümlerin önünde duran da işte bu iklim bürokrasisidir.
WELT baş muhabiri Axel Bojanowski, 1997'den beri bir bilim gazetecisi olarak öncelikle iklim araştırmaları, yer bilimleri ve iklim politikası üzerine haber yapıyor. Yeni kitabında “İklim hakkında her zaman bilmek istediğiniz ama şu ana kadar sormaya korktuğunuz şey” jeolog, lobi çıkarları ile bilim arasındaki iklim değişikliğinden bahsediyor.